We waren met een aantal bekenden (Piet Emans, Edwin Rutte, Chris Theyse, Marcel de Vries en ondergetekende) en met een “nieuweling” Mary Goossens, die vanwege haar sociale belangstelling wel eens met ons mee wilde. Mary is ook in Bulgarije actief en vergeleek vaak onze omgeving (Lesna) daar mee… Ze hield zich knap staande tussen het geweld van de kerels!
Natuurlijk hebben alle actuele projecten onze aandacht gehad, maar gezien de tijd en de samenstelling van de groep, Johan Brugman was er niet bij, hebben we weinig overleg gehad en des te meer hebben we overal onze gezichten laten zien. We zijn geweest in Pobiedna, het daklozenhuis voor vrouw en kind, waarvandaan vrouwen een nieuw leven zullen moeten beginnen.
 |
 |
Ze komen uit een ellendige situatie, maar uiteindelijk hebben ze vaak altijd toch zelf besloten hier een eind aan te maken en met hun kinderen huis en haard te verlaten en een nieuw leven te beginnen. Daar komt nogal wat bij kijken! Daar kunnen we echt van alles naar toe brengen, omdat ze alles ook meteen weer weg geven aan die nieuwe gezinnen. In Pobiedna zien ze het liefst dames-, baby- en kinderkleding, maar ook een kinderbedje, huishoudelijke artikelen en een strijkbout zijn van harte welkom!
We waren bij Most. Via Leszek hadden we vooraf gevraagd om een onderhoud met het bestuur. Most is een vereniging van gehandicapten, zowel geestelijk als fysiek. De voorzitter is notabene een gehandicapte man van ca. 40 jaar oud, zijn naam is Robert en hij wil zo graag verder met zijn club! Het gemeentebestuur heeft ze een paar jaar geleden een ruimte aangeboden (één hoog), dat vroeger dienst deed als klaslokaal. Wij kennen het lokaal goed, omdat daar zo’n 10 jaar geleden de eerste computerklas door ons werd gecreëerd. Mensen van PPL hebben daar nog alle computers aangesloten en aan het werk gekregen! (Bart Bakker en Reginald van Hattum) Maar Most wil van alles en ziet ook kansen. Ze zijn bezig met een lift, ze zijn in onderhandeling met een busonderneming om de mensen op te halen en thuis te brengen, maar alles hangt af van het contract dat de gemeente hen zou moeten aanbieden, zodat ze zeker weten dat deze locatie voor hen een aantal jaren behouden blijft. Wij van PPL zouden best iets willen doen aan het sanitair en specifieke aanpassingen, maar ook wij willen graag weten voor hoe lang die voorzieningen voor hen te gebruiken zijn!
EN TOCH…toch kunnen wij nu al wel wat doen. Zij zijn op zoek naar speeltoestellen, die door gehandicapten te gebruiken zijn. We zijn dus op zoek naar matten, ballen en al die dingen, waarmee we een snoezelhoek in kunnen richten. Ik had er ook nog nooit van gehoord, maar Danielle Kaestner en Johan Brugman kunnen u er alles over vertellen! Het is bedoeld om een rustpunt te creëren voor de mensen. Het zou geweldig zijn voor Polen om dat te realiseren, want het is nog niet zo lang geleden dat de gehandicapten in Polen werden “weggestopt”; niet omdat de ouders niet van ze hielden, maar omdat de buitenwereld hen ervaarde als een straf , waarmee je dus niet te koop liep in Polen. Pas de laatste jaren is daar sprake van een kentering. PPL wil daarin meehelpen om deze vereniging te laten ontplooien. Ons doel van het bezoek was een beter contact te krijgen met de mensen, die er intens mee bezig zijn. We hebben, samen met onze tolk Kasja Szczepanska (van DREAMS), een brug kunnen slaan om voortaan via haar (die Poolse taal!) met Robert te communiceren. Kasja kennende hebben we daar alle vertrouwen in!
We hebben ook de school in Grabiszyce bezocht en heel veel kleding en andere handige spullen voor de school achter gelaten.
 |
 |
Mary Goossens had nog voor alle kinderen schriftjes, petjes en ballpoints van haar werkgever meegenomen, waarvoor dank! We hebben natuurlijk ook een bezoek gebracht aan onze goede vriend Jan Szykala, de sympathieke beheerder van het Daklozenhuis in Smolnik.
 |
 |
Hij had echt een probleem. De hele vrachtwagen, 70 m3 aan goederen, die we twee weken geleden naar Lesna hadden gestuurd, was door een communicatiestoring met Leszek naar Jan toe gebracht. Hij wist echt niet waar het allemaal voor bedoeld was. Leszek Konarski had een keurige mail van ons ontvangen wat er globaal in de wagen zat en we hadden tevens de bestemming erbij aangegeven. Dat komt dus kennelijk niet altijd op de goeie plek terecht. Hij heeft het naar eer en geweten verdeeld over de school in Smolnik, het Kinderhuis in Miloszowa
 |
 |
en het huis in Pobiedna. “Waar zijn de gymnastiekmatten van de school gebleven?”. “Die worden hier gebruikt”. OK, maar die hebben we beloofd aan de school in Grabiszyce en wat moet het Daklozenhuis er nou mee? No, we krijgen ze niet meer terug.
Maar de school…?
Ik dreig nog om het buiten even uit te knokken. Hij lacht begrijpend, maar we krijgen ze niet.
Jan: “Er zijn hier een paar zieken, die hebben zoveel pijn en kunnen niet meer op een normaal bed liggen. Dit is een uitkomst!” Daar kunnen we niet tegen op. De school moet nog maar even wachten.
Het was een heel nuttige expeditie en alle mensen, die hun goederen aan ons hebben afgegeven in de hoop dat het goed terecht komt:
Zolang onze projecten elkaar nog de vliegen afvangen met onze spullen hoeft u niet bang te zijn dat het op de markt in Polen terecht komt!
Jan Katteler
Geef een reactie