VAREN MET BRAM VLEUGEL, DE SCHIPPER
Oorspronkelijk zouden we gaan varen op woensdag, maar het weer voorspelde niet veel goeds. Achteraf viel het mee. We voeren op vrijdag met Bram naar de sluizen van IJmuiden en we gingen buitengaats.
OK, het was maar 20 minuten varen naar de Marina Seaport, maar de stevige wind liet de boot behoorlijk bonken als waren we verzeild geraakt op volle zee, op weg naar een ver land aan den einder. Feitelijk waren we op weg naar het Trampoline Centrum IJmuiden, waar we werden verwacht. Normaliter kom je niet zo gauw binnen in deze sporthaven, maar Bram had al een voorbereidend bezoekje gebracht aan de havenmeester en we konden kosteloos ’n plaatsje zoeken tussen de Monaco-schepen en idem catamarans. De kinderen keken hun ogen uit.
Zoals altijd werden we gastvrij onthaald bij het Trampoline Centrum IJmuiden,
waar de kinderen zich mochten uitleven op de 8 matten, die waren geplaatst. Kuba Michurski (23), begeleider en voorbeeld voor veel van de kinderen…, maakte een enkele salto… en stond met beide benen op de vloer onder de mat. Hij was er dwars doorheen gegaan! Eerst schrik, dan verbouwereerd om zich heen kijkend en dan schaterlachend uit het ontstane gat klauteren. De toeschouwers zagen het tot hun verbijstering allemaal gebeuren. De Heer Metselaar maande iedereen tot kalmte en meldde dat het de derde keer was in 3 jaar dat dit passeerde. We hebben Kuba een kennismaking met Sonja Bakker aangeraden…
Na 3 uurtjes varen, schutten en weer varen, schutten in Spaarndam en weer varen waren we weer terug op het Fort Penningsveer. Als ze nou nog niet vroeg zouden gaan slapen! Het werd toch weer 02.00 uur voor de begeleiders; de adrealine stroomde nog teveel door de aderen, met zoveel spannende zaken op één dag!
Zaterdags hadden we de bijna traditionele tocht naar Volendam, waar ze hun ogen uitkeken op de Dijk, met de boot naar Marken en ’n picknick op het (schier-)eiland Urk.
 |
 |
Alle piepkleine huisjes bekeken en natuurlijk ontkwamen ze niet aan de Nederlandse vuurdoop: het eten van een (rauwe!) Hollandse Haring. Ze vonden het allemaal heerlijk! En als afsluiting de traditionele foto in klederdracht.
Bijna allemaal reageerden ze frank en vrij en werden eigen met de Hollandse begeleiding. Dat is natuurlijk de ware kroon op dit werk: daar doe je het voor.
Tijdens de BBQ op het fort werden ’s avonds de twee lopers van de Dodentocht gehuldigd, Heleen Hauer en Rob Smits. 100 kilometer lopen, maar ze hebben de groep kinderen kunnen zien glunderen, horen zingen voor hen en dan weet je waar je het allemaal voor gedaan hebt. Bert van Dijk werd nog in het zonnetje gezet, die als een ware haas de laatste 25 km had meegelopen met de krachtpatsers. Velen waren present op de BBQ en het werd tot de late uurtjes nog gezellig.
Om 02.00 uur klonk voor de laatste keer dit jaar het “I jemme!” (“We gaan!” JK, uw tolk). Men vertrok weer naar Lesna in Polen. Er werd uitgebreid afscheid genomen, ’n traantje weggepinkt en vooral veel geknuffeld. Ze vertrokken de nacht in, op naar huis en haard. Om 16.00 uur kregen we ’n SMS-je: “Endlich wieder zu Hause!”
iedereen, die ons heeft geholpen voor deze kinderen een onvergetelijke week te organiseren: HEEL HARTELIJK DANK!
“Vind je het niet zielig om de kinderen weer terug in hun eigen omgeving te brengen, met de armoede, drankzucht en uitzichtloosheid?”
PPL denkt met deze week hun te laten zien dat het ook anders kan. Het is aan hun om er mee te doen wat hun goed dunkt. Als er een of twee uit deze groep gebruik maakt van deze ervaring, dan hebben wij als PPL de hoofdprijs binnengehaald. Dat zal over enige jaren blijken!
Geef een reactie