Losse opmerking van Chris heeft gevolgen
Tijdens het bezoek in mei aan het Moederhuis in Pobiedna opperde Chris dat je er eigenlijk een feestje zou moeten organiseren voor de bewoners. Met bijv. pannenkoeken of een barbecue. Het hoefde niet veel te kosten en je deed ze er vast een groot plezier mee. Dat vergetende (selectief geheugenverlies, want ik zie mezelf niet in de keuken staan en wil het hun ook niet aan doen) werd ik overvallen met de vraag of dat pannenkoekenfeest nog doorging en of ze dat zouden apprecieren… Nou heeft Chris Theyse dat bekende doordrammige over zich (waarmee hij al heel wat achter de schermen heeft losgebrand). Leszek Konarski gevraagd of hij het met de leiding wilde opnemen en al spoedig kwam bericht dat dat een erg leuk idee was. PPL kwam daar tot nu toe heel vaak zomaar op verkeerde momenten binnenvallen. We losten onze spullen, die stilletjes binnen werden gezet. Wij, als vreemde kerels hadden daar geen toegang. Terecht, als je de achtergrond kent van de gezinnen, die daar huizen. Wij accepteerden dat. De leiding, Jolanta Flis, was altijd erg blij als we weer eens langs kwamen. Vanzelfsprekend. Echt contact met de bewoners hadden we echter heel weinig. Het idee van het pannenkoeken bakken paste dus in onze strategie om eens wat meer van de bewoners te leren kennen. Overigens verandert de samenstelling dikwijls, dus wat er nu zit zal bij ons volgende bezoek waarschijnlijk wel weg zijn. Het is echt een noodopvang. Toen wij daar binnen kwamen bleken er zo’n 15 mensen te wonen met 6 kinderen. Wij zouden het pannenkoekenfeest helemaal verzorgen en de fourageurs hadden aan alles gedacht. Van slingers in de eetruimte, koksmutsen, schorten, stroop, suiker, spek en pannenkoekenmeel tot servetten aan toe!
Alle bewoners waren present en aan hun gezichten af te lezen was het voor hen (ook) een uitje.
De koks, Johan Brugman en Chris, begonnen het beslag te maken. (Een hoop kouwe drukte voor zo’n klein kunsie) De grote, hout gestookte, bakplaat kregen ze niet warm, maar het gasfornuis liet hun niet in de steek. Zij stonden de pannenkoeken te bakken en ik had de eer ze rond te serveren.
(Mijn bakkunst beperkt zich tot een uitsmijter met 2 eieren, 3 eieren worden er teveel en een puinhoop) Dat bleek toen de heren koks plotseling waren gevlogen om buiten een sigaretje te paffen en ik ineens alleen stond voor die hels grote pannen. Met het zweet des aanschijns op het vale gezicht, de koks inwendig verdoemend, wierp ik de eerste pannenkoek de lucht in en bijna feilloos viel ie half terug in de pan. “De dubbelklapper” werd als uitmuntend door Danielle aangesmeerd, maar niemand moest plots nog iets uit de keuken en we waren genoodzaakt om hem zelf op te eten. Daniele verzorgde voor een bewoner “de pannenkoek complet” met stroop en al, maar hij begreep niets van die zoete drab uit het ons zo bekende strooppotje en zat vervolgens met lange tanden te eten. Bedankt, Danielle!
Dat gold ook voor mijn tweede exemplaar, die door de overijverige koks wel in de pan was gegoten, maar waar geen afnemer meer voor was. Het duurde zo lang voordat ie door kwam, dat ie meer weg had van een pizza-bodem.
Als dank werden we door Jolanta, samen met de bewoners, toegezongen. Een simpele gitaar en een boek vol Poolse liedjes is voldoende om een sfeervol feestje te bouwen.
Al hun armoe, pech en ondeugd in hun leven ten spijt, gaven ze er blijk van het te waarderen en daar ging het ons om. Wij waren blij met hun reacties en intussen hadden zij, eventjes maar, ‘ns ’n keer wat leuks meegemaakt.
Wat hulp toch simpel kan zijn!
Geef een reactie