Beste Johan en Jan,
Eigenlijk ben ik nog steeds sprakeloos. Sprakeloos van die hele bijzondere 4 dagen in Polen. Nooit verwacht dat op dik 10 uur rijden of 2 uur vliegen in oostelijke richting de wereld er zo anders kan uitzien. Met gesnotter en geproest schrijf ik deze mail naar jullie. Ik geloof dat de Poolse pleuritus me te pakken heeft gehad. Of was het toch die tochtige mijn?
Er spelen/spoken nog allerlei beelden door mijn hoofd. Ik heb al menig maal naar ieder die het maar horen wilde mijn verhaal over Polen gedaan. Ik heb Miriam, mijn vrouw, en dochters tot in detail beschreven hoe ik de 4 dagen op mijn netvlies heb staan.
Veel positief, veel negatief en heb beide dochters voorgehouden wat voor een voorrecht het dan ook is om in het “rijke westen”? geboren te worden en te mogen opgroeien.
Terug in de tijd, niets mis mee. Alleen bekruipt me een soort onmachtig gevoel dat het de Poolse autoriteiten maar ook de inwoners zoveel energie en tijd zal kosten om dat juk van vóór de EU af te schudden. Gelukkig hebben we ook mensen mogen ontmoeten die positief en ondernemend genoeg zijn.
Voor jullie beiden, als steunpilaren van een stichting PPL die staat als een huis, heb ik diep respect. De wijze waarop jullie, naast jullie gewone dagelijkse beslommeringen en werkzaam- heden, gezin e.d., je ook nog je nek weet uit te steken voor de Poolse medemens dwingt bij mij een diep respect af.
Natuurlijk zullen jullie dit wegwuiven, zo bescheiden zijn jullie wel. Maar het moet toch gezegd worden dat organisaties als deze jullie soort mensen hard nodig hebben. De wijze waarop jullie met de Polen communiceren is ook bewonderenswaardig. Met de paar Poolse woorden op zak hebben jullie een hele goede band met hen. Je kan het een druppel op de gloeiende plaat noemen. Een voor ons zo vanzelfsprekend iets als kleding, pc, rolstoel, wasmachine, die in ingetogen doch grote dank aanvaard wordt. Geweldig om daar een bijdrage aan te mogen leveren.
Na wat ik daar in korte tijd allemaal gezien heb, dank ik God op mijn blote knieen dat ik hier geboren ben. Waar een “normale”? regering is, stabiliteit, legio kansen om te studeren of werk te vinden e.d.
Een zwaar programma, vrouwentehuis, daklozen mannentehuis, basisschool, fabriek enz.
Zeer de moeite waard was het gesprek met de burgemeester van Lesna. Een zeer bevlogen man waarvan ik hoop dat hij de ruimte en de tijd krijgt om zijn doelen te bereiken.
Ik ga niet alles opnoemen wat me is bijgebleven van deze dagen, maar vergeten doe ik dit nooit meer.
Het reisgezelschap bracht de nodige humor (soms ook wel eens te grof!) in de strijd en dat was fantastisch. Tenslotte trek je toch een dag of 4 met elkaar op.
Tsja, alleen maar hoogtepunten dus en slechts één dieptepunt, maar dan letterlijk. Die zout / kopermijn heeft me een week ziekte gekost. Ik heb echt 2 weken lang me een ongans gehoest!
Tot slot. Ik heb niet zoveel digitale foto´s gemaakt, maar zal proberen e.e.a. eerdaags door te mailen naar jullie site.
Nogmaals dank voor jullie veilige en vakkundige reisleiding gedurende deze dagen.
Geef een reactie